“Je wordt helemaal één met zo’n hond “
Jannie is slechtziend en kreeg in 2004 haar eerste geleidehond, de onvergetelijke bruine labrador Sjokkie. Jannie wist toen nog niets van honden, maar de band tussen haar en Sjokkie was er in het eerste moment, intens en diep.
Sjokkie zou helaas niet oud worden en Jannie was diep bedroefd. Zou ze haar hart weer kunnen openen voor een nieuwe geleidehond?
Jannie ziet heel weinig, maar had haar leven aangepast aan haar slechte zicht. Tot die dag dat ze ineens begreep hóe weinig ze eigenlijk zag. Jannie: “Ze hadden de gezonde ogen van mijn dochter en die van mij onderzocht en vergeleken, daardoor wist ik ineens wat ik allemaal miste! Dat was een shock! Vandaar dat ik mijn eerste geleidehond Sjokkie heb genoemd.”
Sjokkie
Jannie: “Ze leren dat ze aan het werk zijn als ze hun tuig aan hebben en brengen je veilig naar winkels en andere plekken waar je alleen als slechtziende gewoon niet kunt komen.”
“Ik wist echt niks van honden, maar toen ik Sjokkie zag, hij had toen nog een andere naam, wist ik meteen dat hij ‘het’ was! Er was meteen een klik tussen ons en ik zei: ‘Ik vind jou lief, ga je mee?’ En echt, hij keek me aan en het verbond was verzegeld…”
Thuis ging Jannie met hem trainen, maar het werkte niet meteen goed. Serge Gaus kwam kijken en zag meteen dat Jannie nog steeds bezig was om alles zelf te doen. “Ik moest Sjokkie leren vertrouwen en me aan hem over geven. Toen pas liet ik Sjokkie de leiding nemen, ik loop zelfs met mijn ogen dicht als ze pijn doen. Ach, wat hij ging voor me door het vuur!”
“Je wordt helemaal één met zo’n hond, we waren zo saampies…”
Toen kwam die week, de week waarin de vierjarige Sjokkie ziek werd en stierf. “Hij moest naar de dierenkliniek en ik wist dat ik hem niet levend zou terug zien. Er was iets met een ruggenmergontsteking met uitval van organen. Hij was te ziek en moest daar blijven, Sjokkie heeft nog een paar dagen geleefd. Ik zei nog tegen hem: ‘Nu kan je niet meer flappen met je staart’. Vervolgens bewoog hij zijn staart met zijn laatste krachten… Ik beloofde hem dat zijn opvolger Flap zou heten, ter nagedachtenis aan mijn eerste grote liefde…”
“Ik heb gebeden dat we hem niet zouden moeten laten inslapen, hij die zo trouw was en zo zijn best had gedaan.
In de vroege morgen van 4 december 2006 om tien over drie heeft Sjok me ‘geroepen’, ik ‘wist’ dat hij toen vanuit zijn sluimertoestand de rust in ging…Om tien over vijf belde Serge me om het te vertellen, maar ik wist het dus al…
Een diepe pijn doorvlamde mijn hart en ook een diepe dankbaarheid dat mijn gebed verhoord was en dat we niet zelf de beslissing hoefden te nemen…”
Hoe nu verder? Met het verse verdriet nog zwaar in haar hart kwam er drie weken later een nieuwe hond op haar pad. Een langharige kruising tussen een Hollandse herder en een Retriever, die bij een ander was weggehaald. Jannie voelde niets bij zijn foto, maar ze ging toch kijken.
Jannie: “Hij kwam gelijk naar me toe, ging op zijn rug liggen en leek helemaal voor me te willen gaan. Maar ik voelde het nog niet. Toen dacht ik: ik had een click met Sjok en deze hond heeft een click met mij, ik ga ervoor! Ik noemde hem dus Flap, zoals ik Sjokkie had beloofd…”
Flap
Maar het lot is onvoorspelbaar. Na drieënhalf jaar werd ook Flap ernstig ziek, hij had open maagpoorten. Flap mocht niet meer werken, niet meer in het tuig. Jannie: “Ik dacht: ‘nu ben ik er voor hem, hij was er altijd voor mij’. Hij had 24 uur per dag zorg nodig, kreeg medicijnen. Maar hij blééf spontaan voor me werken en dat was helemaal niet goed voor hem… Ach, hij was zo aanhankelijk, niemand kwam zijn vrouwtje te na. In overleg met Serge is Flap naar zijn puppycoaches gebracht, het liefdevolle thuis waar hij als pup was opgegroeid. Daar geniet hij nu van zijn oude dag…
Jannie: “Hij is nu dertien en heeft het daar heel goed, ze houden van hem en ik ben die mensen eeuwig dankbaar. Maar ik vind het na vier jaar nog altijd moeilijk, soms zie ik hem weer en dan zijn we nog net zo gek op elkaar. Het is nog moeilijker om een hond aan het leven te verliezen dan aan de dood…”
Na Sjok en Flap wilde Jannie geen geleidehond meer, het verdriet was te groot. Maar wat betekende dat? Ze kwam amper meer buiten en miste bovendien de liefde en hulp van een hond. Zo kwam na acht maanden dan de zwarte labrador Kris in haar leven. Dat was in 2011, Kris was toen een enthousiaste hond van anderhalf jaar. Ze besloot me niet meer te hechten, gaf hem daarom ook geen ‘eigen’ naam.
Jannie en Kris
“Het is een mooie lieve kanjer die ook recht heeft op een fijn leven, hij staat buiten het verdriet. In het begin waren we afstandelijk naar elkaar, maar nu komt hij met zijn pootje vragen om even te kroelen. En ook Kris is een alerte hond die me altijd in de gaten houdt.”
“Ik heb ook ontdekt dat elke hond zijn eigen ‘lieflijkheden’ heeft. Zo raapt Kris meteen mijn sleutels op als ik ze laat vallen, en pakt mijn pantoffels als we thuiskomen. Ja, het gaat heel goed tussen ons en we zijn heel blij met elkaar.”
“Ik ga elke dag naar het zwembad en dan wacht hij op me bij de kassa. Ze zijn daar blij als ze hem zien, maar als ze hem willen aaien keert hij zijn kop af om te laten weten dat hij aan het werk is. Soms doe ik zijn tuig dan even af, want Kris is een echte hartendief.”
“Bij het zwembad zeggen ze: ‘Hij ligt al die tijd onbeweeglijk, hij verroert zich niet. Tot ik weer in zijn beeld kom of als hij mijn stem hoort!”
Jannie heeft sinds 2011 een blog waarop Kris vertelt over zijn fijne leven met ‘vrouwtje’: www.krismijngeleidehond.blogspot.com
Heb jij ook een verhaal? Vertel het ons: josephine@catanddogspiration.com
En wil je dit verhalenBlog volgen? Klik hier. Leuk, je ontvangt dan regelmatig op woensdag een verhaal.
Ik ben helemaal ontroerd en heb menig traantje weggepinkt.Mijn man zei altijd : Wat is een mens zonder
dier ? Geniet met volle teugen van Kris !!!
Lieve groeten van Helma